இளையாங்குடியில் பாலிடெக்னிகா? பொறியியற் கல்லூரியா?

பாலிடெக்னிகா? பொறியியற் கல்லூரியா?
ஜனாப் ஹிலால் ஆலம். சிங்கப்பூர்.

தாங்கள் அனைவரின் மீதும் (இறைவனின்) சாந்தியும் சமாதானமும் உண்டாகுக…

கடந்த சில நாட்களாக நடைபெறும் பாலிடெக்னிக் அல்லது பொறியியற் கல்லூரி தொடங்குவது பற்றிய விவாதங்களை கவனித்து வந்தேன். வளர்ந்து வரும் பொருளாதார சூழ்நிலையில் நிறுவனங்கள் அதிக திறமைகளையும் பலதுறைகளில் நிபுணத்துவம் உடைய பணியாளர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள்.

ஆகவே பொறியியல் கலை மட்டும் பயின்ற மாணவர்களின் நிலையே மிகவும் போட்டித்தன்மை மிக்கதாக உள்ளது. முன்பு பாலிடெக்னிக் படித்தவர்களின் சில இடங்களை தற்போது பொறியியல் கலை பயின்றவர்கள் வேகமாக நிரப்பிவரும் நிலை காணப்படுகிறது.

இதற்குக் காரணம் அவர்கள் இயக்கும் கணணி கட்டுப்பாட்டிலுள்ள நவீன இயந்திரங்கள், மேற்பார்வையிடும் திறன்மிகு பணிகள் மற்றும் பணியாளர்களின் நவீனப் பயிற்சிக்கு பாலிடெக்னிக் பயின்றவர்களினால் தற்போது ஈடுகொடுக்க முடியவில்லை.

நான் கூறுவது எல்லா துறைக்கும் பொருந்தும். ஆகவே பாலிடெக்னிக் மாணவர்கள் சிறிது பயிற்சி எடுத்தபின் இயந்திரங்களை இயக்கும் பணிக்கே பெரும்பாலும் அனுப்பப்படுகிறார்கள்.

சிறிய நிறுவனங்களில் அதிக வருட அனுபவங்களுக்குப் பிறகே அவர்கள் கண்காணிப்பாளர்களாக பொறுப்பேற்கிறார்கள். குறு நிறுவனங்களே தற்போது பாலிடெக்னிக் பயின்றவர்களை வரவேற்கின்றன.

10 ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்த நிலைமை கிடையாது. பாலிடெக்னிக் பயின்றவர்கள் பொறியிலாளருக்கு உதவி பிரிவில் இருந்து வந்தனர். நவீனத்துவம் மற்றும் கடும் போட்டி காரணமாக பாலிடெக்னிக் பயின்றவர்கள் நிர்வாகத்துறைக்கு வேகமாக முன்னேறுவது தற்போது மிகவும் கடினமாக உள்ளது.

ஆகவே பாலிடெக்னிக் ஆரம்பிப்பதால் பெரிய நிறுவனங்களில் “இரண்டாம்” இடத்திலேயே வைக்கப்படும் பணியாளர்களையே நாம் உருக்க விழைகிறோம். இது நம் சமூகத்திற்கு என்றும் உதவாது.

நாம் நம்மை முதல் தரத்திற்கும் இடத்திற்கும் தயார்படுத்தவேண்டும். 20 வருடங்களுக்கு முன் பாலிடெக்னிக் ஆரம்பிக்கும் காலகட்டங்களில் ஐடிஐ ஆரம்பித்தோம்.

தற்போது பொறியியற் கல்லூரி ஆரம்பிக்கும் காலகட்டத்தில் பாலிடெக்னிக் பற்றி சிந்திப்பது நம்முடைய தன்னம்பிக்கையின்மையை அல்லது (பெரும்) முயற்சியின்மையை காட்டுகிறது. ஆகவே நம்முடைய முயற்சியை பொறியியற் கல்லூரி ஆரம்பிப்பதில் செலவிடலாம்.

நோக்கம் மற்றும் வழிமுறைகள் ( Vision and Mission)?

“நம்மூரில் ஒரு தொழிற்கல்வி நிறுவனம் வேண்டும்” என்பது அனைவரது ஆசைதான். மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால் அந்த கல்வி நிறுவனத்தின் நோக்கம் என்ன என்பது தெளிவாகக் குறிப்பிடப்படவில்லை. ஆகவே அதனை அடையும் வழிமுறைகளும் விவாதிக்கப்படவில்லை.

இந்த இரண்டையும் தீர்மானித்தப் பிறகே கேபிடல் பட்ஜெட் மற்றும் நிர்வாகப் பட்ஜெட் பற்றியே யோசிக்கவேண்டும். நம் பொறியியற் கல்லூரியின் நோக்கம் என்ன?

யாருக்காக (இருபாலருக்கும் என்று அனுமானிக்கிறேன்) கல்லூரி?

1. நம் ஊர் மற்றும் சுற்றுப்புற மாணவர்களுக்காகவா?
2. நம்முடைய சமூகத்தைச் சேர்ந்த மாணவர்களுக்காகவா?
3. பெரும்பாலும் நம்முடைய சமூகத்தைச் சேர்ந்த மாணவர்களுக்கும் சிறிதளவு மற்ற சமூகத்தினருகுமா?
இது மிகவும் முக்கியமான கேள்வி. இதன் பதில் அடிப்படையில் தான் யாரிடமிருந்து நிதியுதவி பெறுவது என்பதை திட்டமிடவேண்டும்.

எதற்காக கல்லூரி துவங்க வேண்டும்?
கல்லூரியின் நோக்கம் இங்கு தெளிவாக வரையறுக்கப்பட வேண்டும். இதன் அடிப்படையில் தான் கல்லூரி நிறுவுவதற்கு எவ்வளவு தேவை என்பதை நிர்ணயிக்கமுடியும்.

1. (பெரும்பாலான) மாணவர்கள் படித்தபிறகு உடனடியாக வேலைவாய்ப்புகள் கிடைக்கப் பெறுவதற்காகவா?
2. (பெரும்பாலான) மாணவர்கள் மேற்படிப்பிற்கு தயார் படுத்துதலுக்காவா?
3. (பெரும்பாலான) மாணவர்களை ஒரு குறிப்பிட்ட தொழில் துறைகளில் புகுத்துவதற்காகவா?
4. (பெரும்பாலான) மாணவர்கள் தாங்களாகவே தொழில் துவங்குவதற்காகவா? 5. தலைசிறந்த ஆய்வகங்கள் கொண்ட கல்லூரியாக விளங்குவதற்காகவா?
6. எல்லா மாணவர்களையும் பட்டதாரிகளாக்குவதா?

அனைத்தும்தான் என்று கூறுவது இலக்கற்ற ஓரு முயற்சி. வெற்றி பெறாது. மேற்கூறிய 6 வகைகளையும் சற்று விரிவாகப் பார்ப்போம்.

1. (பெரும்பாலான) மாணவர்கள் படித்தபிறகு உடனடியாக வேலைவாய்ப்புகள் கிடைக்கப் பெறுவதற்காகவா?: இதற்கு மிகவும் வசதியான ஆய்வகக்கூடம் அவசியம். நிறுவனங்கள் இந்த ஆய்வுக்கூடங்களை பார்த்த பிறகே கேம்பஸ் இண்டர்வியூவிற்கு முன்வருவார்கள். பேராசிரியர்கள் அந்தந்த துறைகளில் சராசரி அறிவை கொண்டிருந்தால் போதும். அதற்கேற்றவாறு பேராசிரியர்களை தேர்ந்தெடுக்கலாம். இங்கு மாணவர்களின் பட்டம் B.Tech (/ M.Tech) என்று இருப்பது நலம். உதாரணம் PSG Tech, Coimbatore.

2. (பெரும்பாலான) மாணவர்கள் மேற்படிப்பிற்கு தயார் படுத்துதலுக்காவா?: இதற்கு சராசரியான ஆய்வகக்கூடம் இருந்தாலே போதும். பெருநகரங்களில் உள்ள பெரும்பாலான பொறியியற் கல்லூரி இந்த வகையைச் சார்ந்தது. கேம்பஸ் இண்டர்வியூ இங்கும் உண்டு ஆனால் (கணிப்பொறியைத் தவிர மற்ற துறையில்) இது மிகவும் குறைந்த முக்கியத்துவம் கொண்டது. பேராசிரியர்கள் அந்தந்த துறைகளில் சராசரி முதல் நல்ல அறிவை கொண்டிருத்தல் வேண்டும். மாணவர்களை அடுத்த கட்ட நுழைவுத் தேர்வுக்கு தயார் படுத்த வேண்டுமல்லவா? அதற்கேற்றவாறு பேராசிரியர்களை தேர்ந்தெடுக்கலாம். மாணவர்களின் பட்டம் B.E (/ M.E) என்று பெரும்பாலும் இருக்கும். உதாரணம் மற்ற தனியார் பொறியியற் கல்லூரிகள்.

3. (பெரும்பாலான) மாணவர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட தொழில் துறைகளில் புகுத்துவதற்காகவா?:
மதுரைக்கு அருகில் MEMPCO என்ற பொறியியற் கல்லூரி உள்ளது. Metal Powder Company என்ற அந்த (வெடிபொருட்களுக்கான) உலோகதூள் தயாரிக்கும் நிறுவனத்தின உதவியால் நடத்தப்படும் இதில் அந்த நிறுவனத்திற்குத் தேவையான மனிதவளங்களை உற்பத்தி செய்கிறார்கள். மற்றொரு உதாரணம் பிர்லா க்ரூப்பின் BITS, Pilani.. இவ்வகையான கல்லூரித் திட்டம் நமக்கு தற்போது உதவாது. எனினும் கணணித் துறையை மட்டும் இந்த மாடலுக்குள் கொண்டுவரலாம். இங்கு மாணவர்களின் பட்டம் அனேகமாக B.Tech (/ M.Tech) என்று இருக்கும்.

4. (பெரும்பாலான) மாணவர்கள் தாங்களாகவே தொழில் துவங்குவதற்காகவா??: அமெரிக்காவில் ஜார்ஜியா பல்கலைக் கழகத்தில் உள்ள ஒரு மாடல். வேறு எங்காவது உள்ளதா என்று தெரியவில்லை. இதற்கு ஆய்வகமும் பேராசிரியர்களும் அந்தந்த பாடங்களில் நிபுணத்துவம் பெற்றிருக்கவேண்டும். இந்த மாடலும் நமக்குத் தற்காலிகமாக ஒத்துவராது. எனினும் 20 வருடங்கள் கழித்து incubation center அமைக்கும் போது இந்த மாதிரியை கல்லூரியில் இணைக்கவேண்டும்

5. தலைசிறந்த ஆய்வகங்கள் கொண்ட கல்லூரியாக விளங்குவதற்காகவா? இதுவும் தற்போதைக்கு ஒத்துவராத ஒரு மாடல். ஐஐஎஸ்ஸி, ஐஐடி, என்ஐடி ஆகிய அரசாங்க ஆதரவினால் நடத்தப்படும் கல்லூரிகளுக்கு ஏற்றவை.

6. அதிக பட்டதாரிகளை உருவாக்குவதா? இந்தியாவின் வடகோடியிலிருந்து தென்முனைவரையிலும் உள்ள லாபநோக்கத்தோடு நடத்தப்படும் எல்லா பொறியியற் கல்லூரியின் மாடல் இது.

நமக்கு பொறியியற் கல்லூரி என்றவுடன் சட்டென நினைவுக்கு வருவதும் இவைதான். டைம் ட்ரஸ்டின் 1.5 கோடி ரூபாய் தேவையோ அல்லது ஜனாப் முகம்மத் அலி ஐபிஎஸ் அவர்களின் ஆடுதுறை கல்லூரியைப் பற்றிய குறிப்பேடோ இந்த சிந்தனையின் அடிப்படையில் வந்ததாக இருக்கவேண்டும்.

அதற்கு தற்போது அவசியமில்லை என்றே தோன்றுகிறது. ஏனெனில் நம்முடைய மாடல் எது என்று கணித்தப்பிறகே எந்த கல்லூரியின் மாடலைப் பின்பற்றுவது என்ற கேள்வி வருகிறது. எவ்வளவு வேண்டும் என்ற தேவையும் எழுகிறது.

(பொறியியற்) கல்லூரி என்பது வெறும் நிலம், உயர்ந்து நிற்கும் கட்டடம், அடிப்படையான ஆய்வுக்கூடம் மற்றும் பொறியியல் பயின்ற ஆசிரியர்கள் கொண்ட கூடாரம் அல்ல.

அது நோக்கம் (Vision) அந்த நோக்கத்தை அடையும் வழிமுறைகள் ;(Mission) அதன் மூலம் உருவாக்கப்படும் மதிப்பு (Value Creation) அதனால் சமூகம் அடைந்த நன்மை (Contribution to our Soceity) ஆகியவைகளின் கலவை.

இவைதான் கல்விக்கூடம். இது பொறியியற் கல்லூரிக்கும் மிகவும் பொருந்தும். இடம், கட்டடம் ஆகிய மற்ற இத்யாதிகள் நம்முடைய நோக்கத்தை அடையும் உபகரணங்கள் தான் Material Tools.

இளையான்குடியிலிருந்து சென்னைக்கு செல்லும் நோக்கத்தில், அது காரைக்குடி வழியாகவா அல்லது மதுரை வழியாகவா (எரிபொருள் செலவுக்காக) என்ற வழியைத் தீர்மாணித்த பின் யார், எத்தனை பேர் என்று முடிவு செய்த பிறகுதான், வாடகைக்கு காரா, வேனா அல்லது பஸ் வேண்டுமா என்பதை தெரிவுசெய்யவேண்டும்.

தாங்கள் ரூ1.5 கோடி என்று வரையறுத்ததும் ஆடுதுறைக் கல்லூரியை உடனே உதாரணம் கொண்டதும் நோக்கமின்றி வாகனத்தை தேர்ந்தெடுத்தது போலாகிவிடும்.

மேற்கண்ட இலக்கைத் தெளிவாக வரையறுத்தப்பின்னே எவ்வளவு தேவை என்பதை நாம் முடிவுகட்டவேண்டும்.

எப்படி நிதி திரட்டவேண்டும்?
நோக்கத்தை தெளிவுபடுத்தியபின் தான் நிதி திரட்டலை பற்றி சிந்திக்கவேண்டும். இந்த கல்லூரியானது முஸ்லீம் சமூகம் அனைத்திற்கும் என்றால் மாநில அளவில் நிதி திரட்டலாம். நாம் மற்றும் நம்மை சுற்றி மட்டும் என்றால், அது சற்று கடினம் தான். நம்மவர்களால் எவ்வாறு (உதாரணத்திற்கு) 3 கோடி வரையில் கொடுக்கமுடியும் என்பது தெரியவில்லை.

ஆகவே அதற்கு Revenue Model ஒன்று தயார் செய்திடல் வேண்டும். நமக்கு பரிச்சயமாகாத ஒரு மாடல் இது. ஆகவே சற்று மலைப்பாக இருக்கும்.

அதாவது, அடிப்படை தேவைகள் மற்றும் துறைகளை மட்டும் ஆரம்பித்து, தொழிற்துறையுடன் கூட்டுறவு வைத்து அவர்களுக்காக கன்சல்டன்சி மற்றும் Real Time Project ஆகியவற்றை செய்திடல் வேண்டும். அதற்கென
Industrial Center and Sponsored Research ஒன்று நிறுவப்படவேண்டும்.

அந்தந்த பேராசிரியர்களின் பொறுப்பில் அதனை விட வேண்டும். MIT (USA), NTU (Singapore) போன்ற வெளிநாட்டு கல்லூரிகளைப் போல் அவர்கள் கல்லூரியில் சேர்ந்த 4 வருடங்களுக்குள் பெரிய அல்லது மத்திய தர நிறுவனங்களிடமிருந்து Project கொண்டு வரவேண்டும். அதில் 25 சதம் கல்லூரிக்காவும் 70 சதம் Project -க்காவும் செலவு செய்தால் ஆய்வகம் விரித்தியடையும். 5 சதம் அந்த பேராசிரியருக்கு செல்லும்.

இதன் மூலம் அந்த Project தந்த நிறுவனத்திற்கு மனித வளமும் கிடைக்கும். அந்த பேராசிரியகளால் Project கொண்டு வரமுடியாவிட்டால், அவர்களை நீக்குவதைத்தவிர வேறு வழியில்லை.

ஆகவே 2 முக்கிய துறைகளை முதலில் நிறுவி, உலகலாவிய புகழ் பெற்ற பேராசிரியர்களை அழைத்து இந்த முயற்சியை கொள்ளலாம். இதன் மூலம் காலப்போக்கில், கல்லூரி தன்னிறைவு அடைவதுடன் மற்றவர்களின் துணையை நாட அவசியமில்லை. மேலும் ஆய்வகம் உலகத்தரம் வாய்ந்ததாக மாறுவதுடன், மாணவர்களுக்கு வேலைவாய்ப்பு எளிதில் அமையும். இது நான் விவாதித்த 6 வகைகளில் முதல் வகை. சிறிது சிறிதாக வளர்ச்சியடையலாம். Sequential growth through concurrent planning.

யாரேனும் நன்கொடையளித்தால் அதை போனஸாகவே கொள்ளவேண்டும். நன்கொடையை சார்ந்து கல்லூரிகள் செயல்படக்கூடாது. மாணவர்களிடமும் நன்கொடை வசூலிக்கக்கூடாது.

யார் துவங்கவேண்டும்?
நிதித்தேவையை நிர்ணயித்தபின் ஒரு டிரஸ்ட் அமைத்து அதுவே அனைத்திற்கும் பொறுப்பேற்கவேண்டும். நிர்வாகத்திலும் அந்த டிரஸ்ட் தான் இருக்கவேண்டும். இந்த “அனைவருக்கும் பொது” மற்றும் “யார் வேண்டுமானாலும் நிர்வாகியாலாம்” என்ற தோல்வியடைந்த மாடலை முதலில் நாம் மறக்கவேண்டும்.

பள்ளி மற்றும் கல்லூரிகளில் இந்த மாடல் எவ்வாறு தோல்வியடைந்து விட்டது என்பதை நம் கண்கூடாகக் காண்கிறோம். நிர்வாகம் பல கைகள் மாறினால் நோக்கமும் வழிமுறைகளும் கெட்டுவிடும்.

புதியவர்களுக்கு, எப்பேர்பட்ட திறமைசாலியாயினும், கல்லூரியின் நோக்கம் மற்றும் நிர்வாகமுறைகள் அவர்களின் தலைக்குள் புகுவதற்குள் வெள்ளம் தலைக்கு மேல் போய்விடும். டிரஸ்டில் (உதாரணத்திற்கு) 10 பேர் உடைய Hierarchical முறையில் தாளாளராகப் பொறுப்பேற்க வேண்டும்.

10 வதாக உள்ள நபர் தாளாளராக ஆவதற்கு கிட்டத்தட்ட 15 வருடம் ஆகவேண்டும். அப்போதுதான் அந்த நிர்வாகக் கட்டமைப்புகள் மற்றும் செயல்பாடுகள் அவரது தோள், எலும்பு, சதைக்குள் செல்லும். அப்படிபட்டவரால் தான் அடுத்த தலைமுறைக்கேற்ப அக்கல்லூரியை கொண்டு செல்லமுடியும்.

எவ்வாறு செயல் படவேண்டும்?
ஜப்பானிய பல்கலைக் கழகங்களில் உள்ளது போல் ஓவ்வொரு வருடமும் அல்லது இரு வருடங்களுக்கு ஒருமுறை இலக்கு நிர்ணயிக்க வேண்டும். உதாரணத்திற்கு மிசிகன் பல்கலைக்கழகத்தில் இந்த முறை பின்பற்றப்படுகிறது. அங்கு 1995 – ல் ஒரு பாடத்திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தியதற்கான இலக்கு நிர்ணயம்,
“TQM 401 was intended for graduate seniors in Industrial Engineering who would be expected to participate in ever growing TQM activities in companies that will be hiring them next…”

அதைவிடுத்து “யார் வேண்டுமானாலும் ராஜாவாகலாம்” என்ற தூசி படிந்த முறையை (நம் கல்லூரி மற்றும் பள்ளி மாடலைப்) பின்பற்றினால் மீண்டுமொரு வீழ்ச்சிக்கு நாம் இப்போதே முயற்சிக்கிறோம் என்று பொருள்.

எங்கே கல்லூரித் துவங்க வேண்டும்?
இளையான்குடியிலேயே தான் துவங்கவேண்டும் என்பது தெளிவான பதில். நம்முடைய நோக்கத்தின் அடிப்படையில் இடத்தைத் தேர்வு செய்யும் போது தொலைநோக்குப் பார்வை கொள்ள வேண்டும். விவசாய நிலம் அல்லாத 10 அல்லது 20 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இன்குபேசன் (inஉரடியவழைn உநவெநச) மற்றும் தொழிற்பேட்டைகள் அருகிலேயே அமையுமாறு இடங்களை தெரிவு செய்யவேண்டும் என்று நாம் அனுமானிக்கலாம்.

பாலிடெக்னிகா? பொறியியற் கல்லூரியா? style="color:#000099;"> தலைமை பண்பு

மேற்கண்ட திட்டங்களை வகுத்து ஒரு தனித்தன்மை வாய்ந்த கல்லூரி நம்மூரில் நிர்மாணிப்பதற்கு வலிமை வாய்ந்த தலைமைத்துவம் வேண்டும். தன்னுடைய நோக்கத்தின் (Vision) அடிப்படையில் செயல்படவேண்டும். தன்னுடைய நோக்கத்தை (Vision) தெளிவாக மற்றவர்களுக்கு தெரிவிக்கப்படவேண்டும்.. The Strong leadership is required to articulate his vision and mission.

அந்தத் தலைவர் அல்லது தலைவர்களுக்கு ஆர்வம், ஆசை, செயல் ஆகியவற்றைவிட கனவு வேண்டும். தான் நிர்மாணிக்கும் கல்லூரி 10 வருடங்களில் இவ்வாறு இருக்கும் அல்லது 20 வருடங்களில் இவ்வாறு இருக்கும் என்ற கனவு இருப்பது மிகவும் முக்கியம். வளர்ச்சிக் காலகட்டங்களையும் அவர்தம் கனவில் கொண்டிருக்கவேண்டும்.

அத்தகையவரின் நிர்மாணிப்பே அதிக நிலைப்புத்தன்மையைக் கொண்டிருக்கும். தலைமை பண்பு என்பது மற்றவர்களை அதிகாரம் செய்வது அல்ல. தன்னுடைய ஏளைழைn – ஐ மற்றவரிகளிடம் படியவிடுவது ஆகும். அத்தகையவர்கள் நமக்கு வேண்டும். கல்வி துறையில் அத்தகையவர்கள் இருப்பதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம் என்று நினைக்கிறேன். அவர் ஆசிரியராக, பேராசிரியராக இருக்கலாம். அவர்களை அடையாளம் காண்பதே மிகவும் முக்கியம். அவர்களிடமிருந்து அந்த வேட்கையை அடையாளம் காணவேண்டும்.

ஆனால் நம்முடைய கடந்த விவாதங்களில் அதிகமாக நிர்வாகிகளையே (management) சார்ந்திருப்பது போன்ற ஒரு தோற்றம் எனக்கு எழுகிறது. ஒரு தலைவரின் கனவுகளுக்கு செயல்வடிவம் கொடுப்பவர்கள்தான் நிர்வாகிகளே (management) தவிர, அவர்கள் நிர்மாணிகள் (visionary founders) அல்லர்.

ஜனாப் முகம்மது அலி அவர்களின் செயல்திட்டததில் நிர்வாகம் சார்ந்தவர்களே உள்ளனர். It is too early to address them at this stage.

இந்த கனவைத் தற்போது தூண்டிய ஹாஜி முசாஃபர் மற்றும் டாக்டர் ஆபிதீன் ஆகியோர்களையே நான் visionary leader ஆக பார்க்கிறேன். அவரகளிடம் நிச்சயம் கனவு எளைரயட வடிவில் கண்டிப்பாக இருக்கும். அதை ஓட்டியே மற்றவைகள் திட்டங்கள் நிறைவேற்றப்படவேண்டும். அவர்கள் தங்களுடைய கனவுத்திட்டத்தை விரிவாக விளக்கவேண்டும்.
நன்றி… வஸ்ஸலாம்

குறிப்பு: இந்த கட்டுரையில் யாரையேனும் புண்படித்தியிருந்தால் அதற்காக வருந்துகிறேன். அது என் நோக்கமும் அல்ல.

ஜனாப் ஹிலால் ஆலம். சிங்கப்பூர்.

இதன் தொடர்பாக மேலும் படிக்க‌